W roku 2006 po światowym sukcesie Boga urojonego Richard Dawkins stał się ikoną ruchów ateistycznych i sceptycznych. Ten sukces przyćmił nawet jego ważne dokonania naukowe i kluczową rolę, jaką w popularyzacji neodarwinizmu – i szerzej, naukowej wizji świata – odegrały jego poprzednie książki – od Samolubnego genu poprzez Fenotyp rozszerzony i kilkanaście innych, aż po Najwspanialsze widowisko świata. W każdym razie dziś nikt, nawet przeciwnicy Dawkinsa (a ma ich wielu) nie kwestionuje jego wyjątkowej pozycji naukowca, intelektualisty i obrońcy rozumu.

Apetyt na cuda to pierwszy tom wspomnień, które profesor Dawkins postanowił przygotować z okazji swoich siedemdziesiątych urodzin (tom drugi ukaże się w polskim przekładzie jesienią 2016). Oto, co o książce napisali jej czytelnicy i recenzenci:

Piękno idei istotnie budzi w czytelniku apetyt na cuda. („The Times”)

To książka o ciekawości. Ciekawości ludzi, świata, prawdy… (A.J. Jacobs)

Poruszający, wciągający i zadziwiająco zarazem intymny obraz wrastania w świat i w naukę. („The Guardian”)

Fantastyczna lektura. Fascynujący wgląd w to, jak kształtował się jeden z najbardziej dociekliwych umysłów epoki. (Maria Popova)

Dawkins pokazuje w tej książce, jak kompletnie fałszywy jest kreowany czasem przez media jego obraz (fanatycznego) osobistego wroga Pana Boga. Widzimy kształtowanie się naukowca darzącego sympatią innych ludzi, kochającego muzykę i literaturę, ceniącego uroki życia i poczucie humoru. („The Independent”)

Świetny styl, jasny i elegancki, jak zawsze u Dawkinsa […] Osobisty przewodnik po świecie ważnego intelektualisty i cenionego popularyzatora nauki, a przy tym wspaniały opis świata akademickiego i angielskich uniwersytetów. („Financial Times”)

To nie tyle wspomnienia, co prawdziwy list miłosny do nauki. (NPR)

Richard Dawkins jest moim bohaterem i to, że mogłem przeczytać, jak stał się tym, kim się stał, sprawiło mi wielką frajdę. Dla jednych inspiracją jest Spiderman, dla innych Superman…  Dla mnie inspiracją pozostaje Richard Dawkins. (Bill Maher)

Dawkins pokazuje, jak wykorzystać własną wiedzę do opisu własnego dojrzewania. Ta książka bez wątpienia stanie się klasykiem wśród autobiografii ludzi nauki. (Michael Shermer)

Uczciwość, elokwencja, ciepło i humor […] Doskonała lektura dla tych, którzy chcą lepiej poznać autora Samolubnego genu jako człowieka, ale też i dla tych, którzy chcą zrozumieć miejsce nauki w naszym świecie. (Lawrence Krauss)

Obowiązkowa lektura dla wszystkich miłośników autobiografii, miłośników nauki i oczywiście dla fanów samego Dawkinsa. („Library Journal”)

Doskonale napisane, wciągające, a do tego cały tłum genialnych anegdotek. („Publishers Weekly”)

Dawkins dowodzi tą książką, że nie przypadkiem zajmuje tak wysokie pozycje na listach najbardziej wpływowych intelektualistów początków III tysiąclecia […] To pasjonujące wspomnienia i zarazem opis ciągłych prób poszukiwania odpowiedzi najtrudniejsze pytania nurtujące ludzkość.

(NPR Books)